ΟΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΟΥ PASSING GAME ΤΗΣ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ

Σύμφωνα με τον Μανόλη Αναγνωστάκη, «ό,τι υπήρξε πριν από τον Άγιαξ -το συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά- υπήρξε η προϊστορία του ποδοσφαίρου. Μετά τον Άγιαξ φάνηκε πως υποχρεωτικά πια άνοιγε η ιστορία», γράφει με νόημα το 1984. Αν ο Άγιαξ της δεκαετίας του ’70 χώρισε την ιστορία του ποδοσφαίρου από την προϊστορία και μας γνώρισε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο τότε η Μπαρτσελόνα διαχώρισε τη νεότερη ιστορία του ποδοσφαίρου με αυτό του μέλλοντος. Από τη μία η Ρεάλ που, όπως και ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε, παίζει με τις πιθανότητες του ποδοσφαίρου, κλείνεται σε ένα αμυντικό 4-5-1 στο μισό γήπεδο και περιμένει να δημιουργήσει τρεις κλασσικές ευκαιρίες ευστοχώντας στη μία, και από την άλλη η Μπαρτσελόνα που σβήνει από τον ποδοσφαιρικό χάρτη ότι γνωρίζουμε ως σήμερα εφαρμόζει το μπασκετικό passing game στο παιχνίδι της και ανοίγει έναν τελείως παρθένο κόσμο στον χώρο του ποδοσφαίρου. Τέλος οι ποδοσφαιριστές σημαίες που όλοι τους έψαχναν να τους βρουν και που μία ολόκληρη ομάδα έπαιζε για αυτούς. Τέλος οι Πελέ και οι Μαραντόνα και βεβαίως, τέλος οι «άμπαλοι» ποδοσφαιριστές που κρύβονται στο καλό σύνολο. Η μπάλα περνάει από τα πόδια κάθε ποδοσφαιριστή εξίσου, τα λάθη και οι σωστές ενέργειες αποτυπώνονται πλέον σε πραγματικά νούμερα και όχι σε ποσοστά. Το γήπεδο αλλάζει μέγεθος και από το 1/4 η μπάλα παίζεται σε ολόκληρο το γήπεδο ανάλογα με την περίσταση του 5λέπτου και όχι μονότονα σε 45λεπτα και 90λέπτα. Η μπάλα δε σηκώνεται για να γίνει κάποια back door (σέντρα), αλλά γυρίζει με υπομονή ώστε να βρεθεί η μπαλιά τρύπα που θα στείλει τον παίκτη απέναντι από το καλάθι (εστία). Και τέλος η κίνηση χωρίς τη μπάλα όπως στο καθαρό 4-3-3 με τους δύο εξτρέμ να αλλάζουν συνεχώς θέσεις είναι πλέον περιττό σε μία άμυνα που όλοι κρατούν τη θέση τους. Τελικά, I LOVE THIS GAME.