Όταν το μέλλον δακρύζει…

Η Βουλή των Ελλήνων εμπιστεύεται και σέβεται την κρίση και την άποψη του ελληνικού λαού. Αυτό εκδηλώνεται με την ύψιστη εκδήλωση Δημοκρατίας, τις εκλογές. Τα ερωτήματα που τίθενται όμως είναι πολλά:
Γιατί δεν εμπιστεύεται και δε σέβεται η κυβέρνηση την άποψη του ελληνικού λαού που λέει ΌΧΙ στο πολυνομοσχέδιο; Και αν θεωρούν ότι δεν είναι έτσι γιατί δεν έχουν τολμήσει δημοψήφισμα (ένας ακόμη τρόπος εκδήλωσης της Δημοκρατίας);
Ένα ακόμη ερώτημα που τίθεται αφορά το πόσο ηθικό είναι για μια κυβέρνηση να πράττει ακριβώς τα αντίθετα, όσον αφορά την οικονομική πολιτικής (περικοπές, μείωση μισθών και συντάξεων) από αυτά που υποσχόταν προεκλογικά. Ο λαός έδωσε εντολή στον Γιώργο Παπανδρέου να πάρει τα σκήπτρα της χώρας για να υλοποιήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις και το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε πριν το άνοιγμα των καλπών. Άρα, κάθε παρέκκλιση από αυτό αποτελεί προδοσία, όχι στην πατρίδα, αλλά στην ψήφο του Έλληνα πολίτη, στην ίδια τη Δημοκρατία
Όσον αφορά την οικονομική πολιτική δε θα εκφέρω άποψη. Αυτό που θα τονίσω όμως είναι ότι το δρόμο για τη μάχη τη δείχνει ο στρατηγός (μια και βρισκόμαστε σε πόλεμο όπως λέει ο Πρωθυπουργός και ο Υπ. οικονομικών). Έτσι το δρόμο της λιτότητας πρέπει να τον δείξουν οι (300) άρχοντες της Βουλής όχι ανταλλάσοντας τα αυτοκίνητα των 2000cc με 1600cc αλλά, ψηφίζοντας νομοθέτημα που θα ορίζει τις απολαβές των βουλευτών στο ύψος του κατώτερου μισθού και το ύψος της βουλευτικής σύνταξης στο ύψος της κατώτερης σύνταξης. Με αυτό τον τρόπο οι βουλευτές θα ζούσαν και θα πορεύονταν με τα απαραίτητα όπως ακριβώς και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.
Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά όχι μόνο για αυτούς γράφτηκε άλλη μια μαύρη σελίδα στην πολιτική ιστορία του τόπου και υπογράφτηκε με αίμα ενός 54χρονου αγωνιστή.